GeziZone

Okuyucuya not: Yazı biraz uzun, biraz değil baya uzun. Vaktin varsa, kafan iyiyse oku. Yoksa hiç zahmet etme...

Bu yazı zamanın kaybolduğu yerde başlıyor... Datça ve Mazı'da...Yine hiç gitmediğimiz yerleri görmek, yeni insanlarla tanışmak için yola koyuluyoruz. Bu kez 1 haftalığına. 2 güne sıkıştırdığımız, kısa lezzet ve doğa duraklarından biraz farklı... Koşturmaya gerek yok, dura dura, sindire sindire, yavaş yavaş, zamanın, mekanın ve muhabbetin tadını çıkararak. Ve bizi nelerin beklediğini merak ederek...


Az bütçeyle çok yer görme felsefesiyle uçak yolculuğu yerine 14 saatlik otobüs yolcuğunu tercih ediyoruz. Bunun bir hata olduğunu anlamız çok da uzun sürmüyor ama elden ne gelir... Sağolsun Penguen, Uykusuz ve müzik. Yolculuklarda uyku sıkıntısı çeken şahsıma ilaç gibi geliyorlar.

"Kafam Girsin ...... Turizm"in 20-22 Mayıs tarihinde gideceğimiz Assos-Kaz Dağları turunu iptal edip, bize haber vermediğini tesadüfen öğrenmemizle başladı herşey.... Septik tarafım dürttü beni ve malum tur şirketini aradım "Herşey yolunda mı, gidiyor muyuz Cuma gecesi" diye. İlgili kişinin "Aaa o tur iptal oldu, size haber vermedik mi?" demesiyle de sinir kat sayım birden fırlayıverdi. O hafta sonu 2 gün de olsa İstanbul'da kalmak istemedik. Nerelere gitsek diye düşünürken İğneada geldi aklıma. Hemen konaklama aramasına giriştim. İğneada'da ve Limanköy'de bulunan Konuk Evi'ni aradım, yer yoktu. Konuk Evi'nde çalışan Öznur Hanım -ki sonradan Hanım gidecek ve sadece Öznur olacak-kiralık köy evlerinden bahsetti. Nasıl bir yere gideceğimizi çok da kurcalamadan kabul ettik ve Cumartesi sabahı saat 6'da elimizde harita ile  yollara düştük.

Nedir bu mutluluk takıntısı... Anlayanınız, anlamaya çalışanınız var mı hiç? Yaşadığımız ilişkilerde, çalıştığımız işte hep mutlu olmak isteği nedir? Hayatın kendisi salt mutluluktan ibaret olabilir mi? Doğanın, hayatın işleyişine karşı gelecek şekilde bunları istemek, bunlar olmadığında yaşanılan hayal kırıklıklarının 9,1 şiddetindeki depremle eş değer hissedilmesi durumu nedir? Bileniniz var mı?

Son zamanlarda kendimi de eleştirdiğim bir hasatlık bu "Mutlu olma saplantısı". Filmlerdeki gibi bir iş, bir hayat, bir aşk bekledikçe mutsuzluklarımızı da arttı durdu....

Sevme biçimlerimizi, hayatı yaşama şekillerimizi formüllere ya da çıkarımlara bağlar olduk. Yaşamadan karar verir olduk. Çünkü amaç mutsuz olmaktan kaçmaktı aslında. Bunu garantiye almaktı...Biz mutsuz olmaktan kaçtıkça, daha çok mutsuz olduk. Kendimizi koruma isteği, bizi mutlu etmek yerine, bizi risk almadan yaşamaya, çeşitli öngörüler yaparak arzaları önceden fark etme ve buna göre tedbir almaya yönledirdi..Ne kaldı peki bize? Koca bi yaşanmamışlık ve bunun sonunda da koca bir mutsuzluk...

Daha geçen hafta Behzat Ç'nin o çok konuşulan bölümünden bir alıntı yapıp, nedir bu mutlu olma takıntısı diye konuşmuştum Kaan'la... Behzat Ç. diyordu ki kendine aşık savcıya "Ben seni mutsuz ederim." Savcının cevabı ne oldu dersiniz? "Biz de mutsuz olalım, ne var?"

O kadar takılmışız ki her filmin mutlu sonla bitmesine, savcının bu cevabıyla bir irkildik. Sahi biz de mutsuz olalım.... Ama en azından yaşadık diyelim, görelim hayatın bize neler getireceğini...Mutluluk garantisini beklemeden giriverelim hayatın taa içineee... dibine kadar gidelim. Biz de mutsuz olalım, ne var? Dünyanın sonu mu?

Yıllar yıllar önceydi... Her yaz Ayrancı'ya gider, dedem ve anneannemin evinde kalırdık. Evin önündeki bahçeye ya da biraz daha uzaktaki daha büyük meyve bahçelerine işçilerle beraber gider, meyveleri dalından toplardık ama daha çok yerdik :) Yan koşumuz Perihan Teyze'nin çocukları Refi ve Ümit'le akşama kadar oyun oynar, acıktığımızda dalından toplantığımız vişneleri terletip mideye indirirdik...

Önce dedem vefat etti... En sevdiğim dedemdi...Yıl 1989'du... 5.sınıftaydım...Öğrendiğimde yaşadığım üzüntü, o yaz gidip de dedemi göremeyince daha da artmıştı. O yaz sadece anneannem ve iki dayım vardı. Dayılarımı çok görmezdik. Çünkü sabah 5'te evden çıkarlar, gece de geç gelirlerdi... Anneannem de kendi halinde bir kadındı. Evinde öylece oturur dışarı bakardı, bizi seyrederdi. Biz oyunlara devam ederdik. Ağaçların tepesinden inmez, midemiz bozuluncaya kadar beyaz kiraz yerdik.

Gündüzleri yetmezmiş gibi geceleri de Refi ve Ümit'le sokağa çıkar, gecenin zifiri karanlığında yıldızlara bakıp hikayeler uydururduk...

Sonra anneanemi kaybettik... ve biz (kardeşim ve ben) Ayrancı'ya gitmez olduk. O kadar gitmemişizki aradan 20 yıl geçmiş. Çok uzun hatta gereğinden uzun bir zaman... 20 yılı garipseyip, aklın nerdeydi diyebilirsiniz ama bu kısımlar uzun mevzular üzerinden durmadan geçiyorum...

Son zamanlarda hep niyetlenip bir türlü gidemediğim Ayrancı'ya geçen hafta yolum düştü. İş için gittiğim Karaman'dan otobüse atlayıp Ayrancı'nın yolunu tuttum. Sürprizleri seven ben, yine sürpriz yapma heyecanıyla bindim otobüse. O 40 dakika geçmek bilmedi desem, her halde az çok anlarsınız beni.

Ve işte Ayrancı'daydım... Beni karşılamaya gelen tanımadığım akrabalarımla dede evine 20 yıl sonra gitmenin hüznü, sevinci ve heyecanını aynı anda yaşamam da garipsenecek bir durum değil elbet... Ve ilk karşılaşma büyük dayım Vedat'la.... sadece birbirimize bakıp, hiç birşey söylemeden saatlerce sarılı kaldık. O ağladı, ben ağladım. Kolay değil 20 yıl... O artık 72 yaşında yaşlı bir adam, bense 33 yaşında bir kadın.

Zamanın nasıl geçtiğini anlamayan ve bu gerzek şehirde kendini saçma sapan hayat koşturmacasına bırakan ben, zamanı tokat gibi suratımda hissediverdim. Ardından küçük dayım Rüştü çıka geldi. Küçük dediğime bakmayın. O da 56 yaşında olmuş... Ama o an sanki ben 13 yaşında, onlar da daha genç gibiydi. Sanki hiçbirşey değişmemiş ama çok şey değişmiş gibiydi...

Karmaşık duyguların yarattığı yorgunlukla sızmışım...Sabah olduğunda soluğu komşumuz Perihan Teyzem'lerde aldım. Reşat Enişte (Perihan Teyze'nin kocası) açtı kapıyı. Baktı öyle boş boş... Tanıyamadı.... O yaşlanmış, ben de büyümüştüm. Refi ve Feyzan Ablayı da gördüm.

Sanki hiç ayrılmamışısz gibi bıraktığımız yerden devam ettik. Refi, köpeklerinin beni nasıl kovaladığını anlattıp bizi güldürdü. Yüzler ve ifadeler değişmiş ama geri kalan herşey buz gibi kala kalmıştı... Ne güzeldi çocukluk anılarını yad etmek...

Onlara veda ederken, kalan zamanımı biraz daha dayımlarla geçirmek için evin yolunu tuttum... Diz dize oturmalarımız ben gidene kadar devam etti...

Ben onların aslan yeğeni, onlar da benim aslan dayılarım... 20 yıldır görmediğim ana toprağına ve dayılarıma veda zor oldu. Rahmetli dedemin gözü gibi baktığı, tepesinden inmediğim elma ve kiraz ağaçlarına da...

Bu aralar hiç bir hafta sonunu boş geçmeden kendimi gezmelere vurdum.Tipik bir yay burcu insanı olarak bu gezilerin her biri ruhum için ayrı bir besin...

Önce 23-24 Nisan haftasonuyla başlayalım... Bende inanılmaz izler bırakan Selanik ve Kavala turu... Yunanistan'ın beni bu kadar etkileyeceğini bir başkası söylese inanmazdım. İki şehir ve insanları sarstı beni... Derinden bağlandım onlara... Garip gelebilir. Bana bile garip geliyor ama bazı şehirlerle garip bir kontağınız oluyor ve bu sizi hiç düşünmediğiniz derecede etkileyebiliyor. Selanik ve Kavala da ben de böyle bir etki bıraktı işte...

Cuma gecesi yola çıktığımızda aksilikler peşimizi bırakmadı. Aracın motor kayışı 2 defa koptu ve ben ciddi ciddi "sanırım gidemeyeceğiz" diye düşündüm. Yaklaşık 2 saat yolda bekledikten sonra başka bir araç bizi aldı ve İpsala sınır kapısına geldiğimizde duty free shopta ufak bir soluk aldık.

Yolculardan hoş sohbet bi abi 1yıllık içki alışverişini tamamladığında, hepimiz bu sağlam içki zulasına gözümüzü dikmiştik. Nasıl göz diktiysek artık sabah 6'da bu abinin viski ikramıyla HELLAS'a merhaba dedik :)

Gümilcine yakınlarında otoban kenarındaki bir cafede ilk molamızı verdik. Cafedeki görevlilerden bazılarının Türkçe konuşmasıyla ilk şokumuzu yaşadık. Güzel ıspanaklı bir börekle kahvaltımızı yaptıktan sonra Selanik'e doğru yola çıktık. Yaklaşık 1 saat sonra Selanik'e vardık. Otele geçmeden önce Aya Dimitri kilisesine gittik. Ne şanslıydık ki Paskalya vakti olması sebebiyle çoğu Yunanlı soluğu kilisede almıştı. Öyle ki bir cam oda içersinde gerçekleşen günah çıkarma ya da dertleşme seansına şahit olduk. Dinine düşkün olan Yunanlıların etrafta dolanıp bizler gibi fotoğraf çekmeye çalışan turist kafilesinden çok da haz ettiğini söyleyemeyeceğim. Ne de olsa ibadet yeri. Hakları var kendilerine göre... Verdiğimiz bu rahatsızlığı biraz da olsa telafi etmek için "Happy Easter" yazan bir not bıraktık dilek kutusuna :)


Kilisenin çıkışını mesken tutmuş Roman çingene çocukları kiliseden çıkar çıkmaz çevremizi sardı. Birkaç hatıra fotoğrafı çekip ayrıldık yanlarından ve panoramik şehir turu için yola koyulduk... Şehir içinde dolaşırken metro kazılarına rastladık.... Onlar da bizim gibi biraz geriden geliyorlar. Enteresan bir benzerlik daha var ama... O da metro kazılarından tarih fışkırması. Selanik'in tam ortasındaki metro inşaatı bu nedenle durdurulmuş çünkü altından koca bir şehir çıkmış. Arkeolojik kazılar devam ederken, tabi metro inşaatı da ufaktan yalan olmuş.

Panaromik şehir turunun ardından Bizans surlarının olduğu yere gittik. Etrafa kısaca göz attıktan sonra surların hemen yanı başında bankta oturan 3 amca "İstanbul? İstanbul?" diye seslendi bana. "Evet" dedim, "İstanbul". Amcalardan bir tanesi kendini işaret ederek "İstanbul" dedi. Yanındaki de "İzmir". Her ne kadar Türkçe konuşamasalarda o sıcacık gülümseleri bile çok şey anlatıyordu aslında. Bu üç amcayla hatıra fotoğrafı çektirdikten sonra Atatürk'ün evine doğru yola koyulduk.



Balkan Savaşı'ndan sonra Selanik'in Yunanlıların eline geçmesinin ardından Lozan Antlaşmasının hükümlerine göre ev Yunan Hükümeti'ne geçmiş. Yunan Hükümeti de evi Yunanlı başka bir aileye satmış. 1933 yılında Selanik Belediyesi evin Atatürk'e hediye edilmesine karar vermiş ancak ev taa 1937'de boşaltılabilmiş, 1950 yılında büyük bir onarımdan geçtikten sonra 1953 yılında ziyarete açılmış. Evin içine yerleştirilen eşyaların çook sonradan koyulduğu hatta gayet güncel olması mevzunun gerçeklikten uzaklaşmasına neden olsa da orada bulunmak bile sizi etkiliyor.



Atatürk'ün evini ziyaret ettikten sonra otelimize geçiyoruz. Eşyalarımızı bırakıp şehri yaya olarak keşfe çıkıyoruz... ki bence keşiflerin en güzeli her zaman bu şekilde oluyor. Sokak aralarına dalmadan, kaybolmadan şehrin ruhunu hisedemiyorsunuz. Çok şükür kaybolmadan Ladadika bölgesine gidiyoruz. Burası Selanik'in en popüler eğlence mekanlarının olduğu yer. Bir birinden güzel restaurantlar, cafeler ve barlar bulmak mümkün. Ama bizim adresimiz belli. Foul tou Meze (Biz kendisine Photo Meze diyoruz ama) Ladadika bölgesine giderken İzmir'in kordonu gibi güzel bir sahil yolundan geçiyoruz... Zihnimiz İzmir'de olduğumuzu fısıldarken kulağımıza, bedenimiz Selanik diyor...Benzerlik bu kadar net ve aynı zamanda bir ilizyon gibi şaşırtıcı...

Sokak aralarında Foul tou Meze'yi ararken -ama alfabeden ötürü bulamazken-, bir mekana soruyoruz. Tesadüf bu ya tam da o sırada Foul tou Meze'de garsonluk yapan çocukla karşılaşıyoruz içerde. Hemen karşıyı gösteriyor. Tevhide Teyzemin sanat danışmanın önerisiyle gittiğimiz bu mekana aşık oluyoruz. Bir birinden lezzetli deniz mahsülü yemeklerle ruhumuzu şımartıyoruz. Ahtoplar geliyor, karidesler gidiyor... Uzo'yu da unutmayalım tabi :)Yemeklerinin yanı sıra Foul tou Meze'nin baş garsonu Dimitri'den de bahsetmeden geçemeyeceğim. Zira Foul tou Meze bizim için aynı zamanda Dimitri demek. Öyle muhteşem bir zat kendisi. Bu arada fiyatların ucuzluğuna dikkatinizi çekmek istiyorum. Yediğimiz deniz mahsülünün ( ki o kadar çok yemişiz ki Hale alerjik reaksiyon gösterdi), mezenin haddi hesabı yokken kişi başına 12 Euro ödememiz ayrı bir şoktu.



Yemeğimizi yedikten sonra Aristotales meydanına gidip Aristo heykeli ile fotoğraf çektirdikten sonra güzel bir Türk/Yunan kahvesi içmek için bir cafeye giriyoruz. Cafede otururken erkeklerin yakışıklılığı, kadınların güzelliği ve bakımlılığı dikkatimizi çekiyor ve karar veriyoruz: Her haftasonu burdayız :)



İçtiğimiz Yunan kahvesi bizimkine göre daha hafif. Bizi çok kesmiyor ama yine de denememiş olmaktan iyidir diyip kendimizi sokak aralarına atıyoruz yeniden. Az önce yukarda şans olarak nitelediğim Paskalya zamanına denk gelmesi akşam saatlerinde yerini şanssızlığa bırakıyor. Nedeni gayet açık: Her yer 4'te kapanmış oluyor çünkü...Hatta öyle ki çoğu restaurant, bar bile Paskalya nedeniyle kapalı olduklarını söylüyor.

Yaklaşık 1 saatlik yürüyüşün ardından otelimize varıyoruz. Gece kısmını atlıyorum, çünkü rahatsızlanıp otelde yatmak zorunda kalıyorum. Kızlar ise gecelere akıyor....

Ertesi sabah ise Kavala için yola düşüyoruz. Türkiye'deki her hangi bir Ege kasabası diyebiliriz Kavala'ya... Mimarisi de yine Türkiye'ye benziyor. İnsanları da... Zaten hem Selanik'te hem de Kavala'da bu kadar benzerliğin olması mübadele zamanında buraya gönderilen Yunanlılar. İster istemez Türkiye'deki hayatlarını buralarada kurmuşlar.

Kavala çok daha sıcak ve samimi bir yer... Teodara Kimissi  kilisesine gitmek için yola koyuluyoruz. Magnet satan bir Yunanlı kadınla tanışıyoruz. İngilizce anlaşmaya çalışırken yanımıza su gibi Türkçesiyle başka bir Yunanlı teyze geliyor. 30 yıl olmuş İstanbul'dan döneli. Hala memlektim diye bahsediyor İstanbul'dan... "Ne kadar da benziyoruz derken" ben teyzeye o sözümü kesip " Biz benzemiyoruz, aynıyız." diyor.

Bu tatlı İstanbullu Yunanlı teyzeye veda ederken, az ilerde Yunalı bir amca "Yolunuzu mu kaybettiniz kızlar?" diyerek yolumuzu kesiyor. Öyle güzel Türkçe konuşuyor ki şaşırıyoruz. Sonra başlıyor anlatmaya... Afyonkarahisarlıymış aslında. O da diğerleri gibi mübadele zamanı gelmiş Kavala'ya. Ama diyor "bakma sen benim Afyonkarahisarlı olduğuma... Aslında ben lazım". Türkiye'de geçirdiği yıllardan bahsederken gözlerim doluyor. Böylesine güzel insanlarla aramıza nifak sokan pis rezillere okkalı bir küfür savuruyoruz.... Ama neye yarar...



Dağılmış bir halde yolumuza devam ediyoruz. Yukarı çıktığımızda kilise bizi muhteşem manzarasıyla karşılıyor. Aşağıdaki manzaranın büyüsü ile bizi aşağıya götüren bir yol arıyorum... Taa taa... uzunca merdivenlerle karşılaşıyorum. Ama bu bizim için bir engel değil elbet. Heyecanla iniyoruz aşağıya. Ege'nin karşı yakasında olmak ayrı bri duygu. Hem çok tanıdık hem değil. Ben boynumdaki koca fotoğraf makinesiyle manzaranın keyfini çıkarıp, fotoğraf çekerken, Deno ve Nili ayaklarını denize sokuyor...Tam da hareketlenmişken Ege denizi Nili'nin ayakkabısını belki de Ege'nin karşı tarafına taşımak için bir hamle yapıyor. Bense yine boynunda koca kameraya aldanmadan ani bir refleksle ayağımda ayakkabıyla adımımı atıp ayakkabıyı yakalıyorum :) Bu ufak maceradan sonra bizi bekleyen Zeynep ve Hale'nin yanına gidiyoruz...

Yolda gördüğümüz her insanla ufak da olsa sohbet ediyoruz. Saate baktığımızda hareket saatinin yaklaştığını farkedip kendimizi sahildeki restaurantlardan birine atıveriyoruz. Hepimizin hayali yarım saat de kalsa balık yemek. Ama ne mümkün. Suratlarımız asık midyeli pilav söylüyoruz. Midyeli pilavın tadına bakmamızla suratlarımzdaki asabiyet birden kayboluveriyor...



Hızlıca yemeğimizi yiyoruz ve elimize Mythos'larımızı alıp kısa bir yürüyüşle aracımıza varıyoruz. Kavala'ya veda ederken şehrin girişinde Kanuni Sultan Süleymen tarafından yaptırılan tarihi su kemerinin altından geçiyoruz. Geriye baktığımızda tüm dostlara selam ediyoruz...

Sırasıyla İskeçe, Gümülcine ve Dedeağaç'a uğrayıp İstanbul'un yolunu tutuyoruz bir daha ki sefere yeniden dönmek üzere...

Musluğun ucunda asılı kalmış bi su damlacığıydın.
Ne gitmiş, ne de kalmıştın....

Kimim ben gerçekte, kim?
Hayalde kimim? Hayalinde kim?
Ne sen hayal et beni, ne de ben kendimi...
Boşuna hayal kırıklıkları...
Ben buyum desem, hangisi olduğumu bulacak mısın.
Buyum, işte çırılçıplak karşında
Bul beni, ben kendimi...

Hayatta her zaman herşeyin bir anlamı olduğuna inanan ben, bazen başıma gelen tesadüfler karşısında afallayıp kalabiliyorum. Bu işaretlerin kimisi istediğim kimisi istemediğim, kabul etmediğim işaretler oluyor. Ama hayat bu işaretlerin iyi ya da kötü olduğunu size eninde sonunda gösteriyor. Ben henüz bu işaretin iyi mi kötü mü olduğunu anlayacak kadar kendime gelemedim. Herşeye buğulu bir camın ardından bakıyorum. Buğu hiç gitmeyecek gibi, elinizle silseniz de kendiliğinden buğu oluyor. Bırakayım kendi mi açılıp, tertemiz önüme çıksın yoksa böyle kendimce cebelleşeyim mi? Sorunun cevabını gerçekten bilmiyorum.

Yok olmadı bu sefer çalışmadığım yerden geldi soru. Afallamam ondan. Hiç beklemediğim birşey çat diye suratıma çarpıverdi. Tesadüfün böylesi canımı acıtıyor bu kez.

Hep derler, deriz "Dünya Küçük" diye.. Karşımıza çıkan şaşırtıcı tasadüfler bir yana, internetin hayatımıza girmesi sadece girmesi değil artık ciddi bir yer kaplaması sonucu küçülen dünyamızda artık biz bizeyiz. Sanki herkes bir birini kırk yıldır tanıyor gibi, istediğini söyleme ve istediği şekilde iletişim kurma cesaretinde.

Hayatta olabileceğini tahmin etmediğim birşey oldu geçenlerde. İnanın... Bırakın 40 yılı, 100 yıl düşünsem aklıma gelmeyecek birşey. Ağustos ayında Pınarbaşı'na gidip çok sevdiğim ve benim için gerçekten çok değerli olan Lafçı ailesi ile yaşadığım güzellikleri anlattığım "Pınarbaşı Burma Burma" başlıklı yazımı Pınarbaşı köyünün güzide insanları okuyup Mahmut Abi'nin canını sıkmış. Mahmut Abi beni aradığında canı çok sıkkındı, çok üzgündü. Senin orda yazdıkların bizi çok üzdü dedi. Dağıldım, hiç üzmek istemeyeceğim insanları bilmeden, istemeden üzmüşüm hem de güzelce anlattığımı düşündüğüm blogtaki yazımla...

Düşünün şimdi Pınarbaşı köyünde biri internete giriyor, derya deniz, uçsuz bucaksız, sayısızca bilginin, yazının olduğu bir yerde benim yazımı buluyor. Bir güzel okuyor,sonra bunu başkaları okuyor ve Mahmut Abi'ye anlatıyor. Bak senin misafirin iç çamaşırlarıyla göle girmiş diye, bak senin kız Ramazan'da içki içmiş diye. Mahmut Abi'ye yazıyı kaldıracağıma dair söz vermiştim. Okudum ama yalnış hiçbirşey yoktu. Sadece birkaç şeyi sildim ama yazım aynen duruyor.

Şimdi o yazıyı bulan okuyan, bu yazıyı da bulur okur. Şimdi sözüm size güzel insanlar...

Ben iç çamaşırlarımla göle girmişim, ramazanda alkol almışım size ne?? Hepmizin farklı hayatları, görgüsü, inancı ve kültürü var. Buna saygı göstermek hiç mi aklınızdan geçmiyor, düşünemiyorsunuz. Sizler gibi insanların olduğunu görünce bu ülkenin hoşgörülü insanlarının artık olmadığını görüp üzülüyorum. Ama neyseki güzel insan Mahmut Abi gibi inancı, görüşü ne olursa olsun, bizleri evine kabul edip Allah misafiri diye bizi krallar gibi ağırlıyor, bizi arayıp soruyor.

Şimdi soruyorum size hanginiz büyük, hanginizi takarım ben? Mahmut Abi'yi mi? Sizi mi?

Tekrar istemeden de olsa Mahmur Abi'yi üzdüğüm için kendisinden çok özür diliyor, Lafçı ailesini çok ama çok sevdiğimi belirtmek istiyorum.

Ve Pınarbaşı köyünün güzel insanları da diyorum ki biraz da hoşgörü ve başkasının hayatına saygılı olun. İnanın böyle çok daha mutlu oluruz.

Biraz uzun olmuş... Ekim'den beri yazmamak ne demek... Çok ayıpladım kendimi. Bir utançla sayfamı açtım ve işte yazıyorum. Ne yazacağım çok bilmesem de blog'umdan özür dilercesine başladım yazmaya... Geçtiğimiz 2,5 ay oldukça yoğun ve hareketliydi.

İş yoğunluğu bir yana sosyal hayatın da koşturmacası bitmedi. Bitmesin de :) Öncellikle yıllardır hayalini kurduğum fotoğraf makinesini aldım sonunda :) Tabi fotoğraf makineme Yedigöller gezisinden sonra kavuştum ama olsun. Yedigöller'e yeniden gitmek için güzel bir bahane olacak. Fotoğraf gezisiyleYedigöller'de güzel fotoğraflar çekilecek... ve en önemlisi kursa gidilecek.

Kasım ayında güzel ve uzun tatili çok iyi değerlendiremedik ama dinlenmek için güzel bir fırsat oldu. Sadece bir gün Kerpe tarafına gittik. Açıkçası çok da umduğumuzu bulamadık. Doğası bu kadar güzel yerleri mahvetmek de üstümüze yok gerçekten. Bunu bir kez daha gördüm. Uçsuz bucaksız sahillerdeki çirkin evler ve yaşadığı yere hiç özen göstermeyen bir ahali. Nedir bu saçmalık diyorsunuz ama yapabileceğiniz çok da birşey yok. Bu anlamda değişik bir gezi oldu diyebilirim. Yani hep güzel yerleri mi görüp anlatacağız, değil mi ama? Ha bir de tatilde rollerblade'le kaymayı öğrendim :) ve hiç düşmedim... Çocukken sürekli bir yerlerini kıran biri olarak benim için rekor sayılabilecek bir durum bu. Çok da keyif aldım. Artık benim de rollerblade'im var :)

Kasım ayını böyle geride bırakırken doğduğum aya yani Aralık ayına geldik. Niyeyse her geçen yıl bu kutlama olaylarından biraz daha uzaklaşıyorum. Yeni yıl veya doğum günleri gibi kutlamalar bana bir anlam ifade etmemeye başladıysa da doğum günümde çok sevdiğim dostlarımda Benusen'de ufak bir kutlama yapmak çok keyifliydi.

Ardından erkek arkadaşımın taşınma işlemleriyle uğraştık. Artık yanı başımda :) Evle baya uğraştık, daha yapılacak şeyler var ama yine de çok keyifli bir ev oldu. En güzeli adalar mazaralı koca bir balkonumuz var. Baharı iple çekiyorum. Güzel dostlarla o balkonda rakı-balık keyfi ne güzel olur bir düşünsenize :) Taşınma işlemlerinden sonra ortaokuldan çocukluk arkadaşım Ece aradı Türkiye'ye geliyorum diye...Alanya'ya ailesinin yanına gidiyordu, hadi sen de gel dedi. Tam 3,5 yıl olmuş görüşmeyeli. Bu sürede minik Miray dünyaya geldi. Tabi bu geçen zamanda Miray'ın pek bir minkliği kalmadı. Bu Mayıs'ta 2 yaşında koca bir kız olacak. Ece'yle İngilitere'den döndüğümden beri ilk görüşmemiz olacak. Hemen bir bilet aldım ve hafta sonu için Ece'yi ve Miray'ı görmeye gittim. Alanya'ya en son küçükken gitmiştim. Tanrım ne değişmiş, çok şaşırdığımı itiraf etmeliyim. Miray'la deli gibi kudurduk. Öyle güzel bir kız çocuğu olmuş ki gözlerinin içi gülüyor yavrumun. Ha bir de İngiliz asilzadesi gibi sürekli "Oh Dear'" diyor bizim ufaklık. Öyle tatlı söylüyor ki, o anda sinirden çıldıran bir insanı bile güldürebilir. Tabi fırsat bu fırsat bol bol fotoğraf çekiyoruz, en çok da Miray'ın. Hava şansımıza o kadar güzel ki Aralık ayının sonunda tişörtle gezme şansına sahip olduk. Ayrılık vakti değildiğinde çok zor ayrıldım onlardan. Ece ile birlikte İngiltere'ye dönmek istedim ama malumuz kürkçü dükkanı beni bekler hesabı İstanbul'a geri döndüm. Döndüğüm gece Kaan'la birlikte hayatıma giren güzel kalpli Bilge Abla'nın doğum gününü kutladık.

Ve yılbaşı... şimdi yazınca farkettim ne kutlamalı ne yoğun bir ay geçmiş... 31 Aralık günü hiç olmadığım kadar yoğundu benim için. Güzel arkadaşlarımız Ece ve Romen'in Cihangir'deki evine gittik kutlamaya. Geçen yıla göre değişen tek şey az alkol ve bol çocuk. Tanrım 1 senede herşey bu kadar değişir mi? Evet değişiyormuş, bizzat yaşayıp gördüm. Büyüyor muyuz ne :)

2011 yılının pek güzel olacağına dair söyletiler dolaşmakta... Gerçek olur mu bilinmez ama şurası bir gerçek yeni olan herşeyi umutla karşılıyoruz. Yeni yılın bu ilk günlerindeki umudunuz da tüm bir sene hatta ömür boyunca sürsün diyerek yazıma son veriyorum ve bir daha arayı bu kadar açmayacağıma söz veriyorum

EKS o EKS o

Didem :)