GeziZone

Not: Bu yazı, aylar önce yazılmış olup, gezmelerden tozmalardan ancak yayımlanabilmiştir. 

Şeker Bayramı'ında ani bir kararla Viyana'ya gitmeye karar veriyorum. Bu kararda elbet Paris, Barselona gibi yerlere kıyasla Viyana uçuşlarının çok daha uygun olması etkili oluyor. Ee hazır vize de olunca yarım saat içerisinde uçak biletimi alıyorum ve otel rezervasyonumu yapıyorum.

Viyana ile ilgili kısa bir araştırma yaptıktan, gidenlerden önerileri aldıktan sonra hoop uçuveriyorum. Kahve, pasta ve şarap diyarına hoş geldim :)

İlk Gün

Şansıma hava pek güzel... Yaklaşık 34 derece. Meğer Ağustos Viyana'nın en sıcak ayıymış, o da bana denk geldi. Ne güzel. Neyse ki İstanbul'daki gibi bir vıcıklık mevzu bahis değil.

Hava alanından şehre ulaşmak için 3 alternatifiniz var. İlk alternatif otobüs, kendisi kişi başı 6 EUR. İkinci alternatif City Airport Train, 14 EUR. Bi de benim tabirimle halk treni var, Viyana'da OBB olarak anılıyor kendisi, o da 4 EUR. Buradaki sistemde aynı kardeş ülke Almanya'daki gibi. Kimse size aman çocuğum git bilet al demiyor, sorumlu bir insan evladı olarak gidip biletinizi alıyor ve girişteki cihazlara okutuyorsunuz. Ha yok ben bilet almıycam, nasılsa kontrol edilmiyor derseniz, cezayı da yiyiverirsiniz söylemiş olayım.

Ben 4 EUR'yu verip babalar gibi halk treni ile yani OBB ile şehre gidiyorum. Wien Mitte son istasyon zaten. Buradan istediğiniz metro hattına geçiş yapabiliyorsunuz. Kaldığım Strawberry Hostel'e gitmek için metroya biniyorum. Yalnız hava alanından merkeze gelmek için aldığınız tren bileti, metro hattı için geçerli değil. O nedenle ayrı bir bilet daha almak zorundasınız. Unutmayınız!

Ehh yaklaşık 3 aydır kıçım yer görmeyince, uzun zamandır ihmal ettim blog olayını. Yazamadım ama bol bol gezdim, güzel konserlere gittim. Gezdiğim, gördüğüm, yediğim, içtiğim benim olsun. Anlatabildiklerim de sizin...Üzerinden zaman geçmiş olsa da 1 günlük Kiev seyahatini yazayım dedim... Eee o zaman haydi buyrunuz..

Bir iş seyahati sebebiyle Temmuz sonunda 1 günlüğüne Kiev'deydim. Ukrayna'nın başkenti Kiev'in beni şaşırttığını söylemeliyim. Belki beklentim çok düşüktü ya da gerçekten hakkında çok az şey biliyordum. Sebep ne olursa olsun iş seyehati olmasaydı kesinlikle seyahat planıma almayacağım bir şehirdi Kiev. Taa ki görene kadar.

Meğer ne enteresan memleketmiş, ne güzel, ne yeşil, ne huzurluymuş... İstanbul'dan yaklaşık 2 saat süren uçak yolcuğunun ardından bir başkente yakışmayacak küçüklükteki Borispol Havaalanı'na iniyoruz. Gitmeden hava durumunu kontrol etmiş de olsam, havanın bu derece sıcak olacağını-yaklaşık 34 C- beklemiyorum. Havaalanına girdiğimizde askeri uniformalı görevlileri görünce ilk olarak askeri havalanına gelmişsiniz gibi bir izlenim oluşabilir. Ama endişelenmeyin şehre indiğinizde göreceğiniz park görevlilerinin uniformasında bile apolet var :) O yüzden bu bi süre sonra size normal gelmeye başlayacak.

Bu arada ufak bir not 1 Ağustos itibariyle Ukrayna- Türkiye arasında karşılıklı olarak vizesiz seyahatler başladı. Vizesiz gidebileceğiniz nadir eli yüzü düzgün olan şehirlerden biri Kiev :) Bu nedenle uygun kampanyaları yakalarak Kiev'e kesinlikle gitmenizi tavsiye ederim.

Geçen hafta sonu Tophane-i Amire'deki The Great Masters; Michelangelo, Leonardo, Raphael sergisine gittim. Normalde 31 Temmuz'da sona erecek sergi, 27 Ağustos'a kadar uzatıldı. 1 Haziran'dan beri İstanbul'da olan büyük ustaları hala ziyaret etmediyseniz, işte size fırsat. 27 Ağustos'a kadar vaktiniz var :)

Türkiye'deki ilk interaktif sergi olma özelliği taşıyan sergi, 3 büyük usta üzerinden yola çıkarak 16. yüzyıl İtalya’sını ve Rönesans’ı anlatıyor. Sergide Leonardo’nun Son Yemek freskini, anatomi çalışmalarını, Vitrivius İnsanı’nı, Michelangelo’nun Sistin Şapeli’ndeki eserlerini, Davud heykelini, Raphael’in Atina Okulu freskinin detaylı incelemesini modeller, dokunmatik ekranlar ve interaktif sistemlerle inceleme fırsatı buluyorsunuz. Bu arada girişte kimlik karşılığında ücretsiz olan audio rehber almayı unutmayın. Burdan 3 ustanın da öykülerini dinleyebilir, eserleri ve çalışmaları ile ilgili detayları öğrenebilirsiniz.

Sergi ağırlıklı olarak Leonardo'nun eserlerinden oluşuyor. Eserleri görünce Leonardo'nun nasıl bir dahi olduğunu bir kez daha anlıyorsunuz.

Sergide aynı zamanda 3 büyük dehanın çağdaşları olan Nakkaş Osman, Piri Reis, Matrakçı Nasuh gibi Osmanlı sanatçıları ve mimarlarından örneklere yer verildiği ufak bir bölüm var.

Gelelim serginin detaylarına...

Aralık'tan beri sabırsızlıkla beklediğim Berlin gezisi geldi de geçti bile... Bazen zamanın hızına şaşıp kalıyorum. Malum okuyanlar hatırlayacaktır (okumayanlar Bkz. Berlin Bölüm I Yazısı) Aralık'ta önce Radiohead ardından Pearl Jam Avrupa turne tarihlerini açıklamış, biz de 3 arkadaş 4 Temmuz Pearl Jam, 6 Temmuz Radiohead için konser biletlerimizi ta o zamandan almıştık.

Neredeyse koca kış Temmuz'daki Berlin gezisini bekleyerek geçti diyebilirim. Önce uçak şirketinin 3 Temmuz'daki uçuşunu 4 temmuz'a almasıyla macera başladı. Hemen aksiyon alıp, başka bir uçak şirketinin yine ucuz biletlerinden almayı başardık. Ardından Radiohead'in Toronto'daki konserleri öncesinde sahnenin yıkılması ve ekipten 1 kişinin hayatını kaybetmesi nedeniyle, tüm Avrupa turnesinin tarihlerinin değiştiğini açıklaması ciddi bir cenabet duruma işaretti. Benim arkadaşlarım da dahil herkes harıl harıl gruptaki cenabetin kim olduğunu bulmaya çalışırken, yaşanan olaylar neticesinde bulmamız çok da zor olmadı. Hikayenin geri kalanını merak ediyorsanız, sizi şöyle alayım...

22 Şubat'tan beri İstanbul'da olan Rembrandt ve Çağdaşları sergisinin 1 hafta daha uzatılmasıyla sonunda sergiye gidebildim. Sakıp Sabancı Müzesi'nde yer alan sergi, 17 Haziran'da sona eriyor. Kesinlikle görülmesi gereken bu sergiye hala gitmediyseniz 2 gününüz kaldığını hatırlatayım inceden.

Ben bu sergiye gitmek için pek bir heyecanlanmış olmalıyım ki yanımdan ayırmadığım fotoğraf makinemi her ne hikmetse almayı unutmuşum. Kafamı itina ile seçtiğim sergi duvarlarına bir güzel vurdum. Aman diyim gidecekseniz, fotoğraf makinenizi mutlaka yanınıza alın.
Her neyse efendim Hollanda ve Türkiye arasındaki diplomatik ilişkilerin 400. yılı dolayısıyla hazırlanan sergide, Rembrant ile birlikte Johannes Vermeer, Frans Hals, Jan Steen gibi Hollanda resminin pek ünlü isimlerinin eserleri var. Sakıp Sabancı Müzesi (SSM), Rijksmuseum ile dünyanın önde gelen özel bir koleksiyonuna ait eserleri, Türkiye’de ilk kez izleyicilerle buluşturuyor. 59 sanatcıya ait 73 tablo, 19 desen ve 18 obje olmak üzere toplam 110 eserin bulunduğu sergi 2 kattan oluşuyor. Rembrandt ve Çağdaşları sergisine gitmişken -3. katta bulunan "Tazminattan Cumhuriyete Türk Resmi" sergisini de görmenizi tavsiye ederim. Zira Fikret Mualla, Osman Hamdi, İzzet Ziya, İbrahim Çallı gibi Türk Resim Sanatı’nın önemli sanatçıların eserlerini görebilirsiniz.

Sergi girişinde bugünkü Hollanda'nın öncülü Flemenk Cumhuriyeti'nin 17. yy.'da yaşadığı Altın Çağ ve bunun resim sanatına etkisi kısaca anlatılıyor. Ardından 1566 yılından başlayarak Osmanlı İmparatorluğu ve Flemenk Cumhuriyeti'nin eş zamanlı kronolojik tarihini görebiliyorsunuz.

Hollanda'nın gerek sanatta gerekse sosyal hayatta yaşadığı zenginliği, bolluğu kısaca "Altın Çağı" çok iyi anlatan sergide yer alan sanatçılar, dünyayı o zamana kadar az rastanmış bir gerçeklikte resmetmiş. Her bir tabloda bu gerçeklik hissini yaşıyor, sanki tuvaldeki portrelere elinizi uzatsanız dokunacakmış gibi hissediyorsunuz. Bu gerçeklik kurgusunda beni en çok etkileyen Abraham Mignon'un "Devrilmiş Çiçek" adlı eseri oldu. Vazonun kenarındaki kedi için aynı gerçeklik hissiyatından bahsedemeyeceğim ancak vazonun devrilişi ile birlikte çiçeklerin hareketi ve dökülen su yaşadığınız an kadar gerçek. Renklerle böylesine ustaca oynayabilen, fotoğraf gerçekliğinde renkleri yansıtan Mignon'a hayran kalmamak mümkün değil. Abraham Mignon'un bu eseri, tabiat anaya rakip olabilecek mükemmel bir çalışma olarak tanımlanıyor.

Bundan tam 4 yıl önce Verona'da yaşayan İtalyan arkadaşımı ziyaret etmek ve 30. yaş günü kutlamak için Verona'ya gitmiştim. Hazır Verona'ya gitmişken de yakın olan Floransa ve Venedik'i görebilecek, dönüş yolunda 1 gün de olsa Roma'ya uğrayabilecektim. Alitalia'dan biletimi almış, tüm hazırlıklarımı da tamamlamıştım.

İlk kez tek başına çıkacağım bu yurtdışı seyahati için pek bi heyecanlıydım o günler. Alitalia'nın Roma aktarmalı uçağıyla Verona'ya gittim. 1-2 günlük Verona ziyaretinden sonra, tek başıma trenle günü birlik Floransa ve Venedik'e gitmiş, hayran kalmıştım oralara. Seyahatimin son günü ise yine Alitalia'nın sabah 6 uçağıyla Roma'ya uçacak, aynı gün gece 22 uçağıyla İstanbul'a dönecektim. Elbet bu kadar az bir zaman Roma'ya yetecek değildi ama yine de az da olsa Roma'yı görmek istiyordum.

O gün sabah havaalanına gittiğimizde Alitalia'nın uçak seferlerini iptal ettiğini ve İstanbul'a sabah tek bir sefer düzenleyeceği öğrenmiş ve çok üzülmüştüm.

Aradan yıllar geçti ve bir fırsat yakalayıp haftasonu 1 günlüğüne Roma'ya gittim. 2800 yıllık bir şehir için elbet 24 saat yetmez, ancak benim gibi hiç durmadan 6 saat yürüyebiliyorsanız, şehrin en önemli noktalarını rahatlıkla görebilirsiniz.

İşte size 24 saatlik Roma gezisi ayrıntıları...

Günlerden 5 Mayıs Cumartesi. İstanbul'da hava sıcak. Ama hava durumu Roma için şiddetli yağış gösteriyor. Beni mi buldu diyorum. Sadece 1 gün için yapılır mı bu bana?!! Tüm haftayı 23C geçiren Roma, benim gelişime o kadar seviniyor olmalı ki, hafta sonu sevinçten göz yaşlarıyla beni karşılamak istiyor diye düşünüyorum. Hava durumu nedeniyle mont, kazak ne varsa alıyorum yanıma.

Öğlen uçağıyla yolculuk başlıyor. Saat 14 gibi Roma'ya iniyorum. Otele metro yerine taksiyle gitmeye karar veriyorum. İstanbul taksicileri gibi ünlü olan Roma taksicilerinden korkmuyor değilim. Ancak havaalanı çıkışında bi taksi bankosu görüyorum ve gideceğim yer için taksi ücretinin ne kadar olduğunu öğreniyorum. Siz de taksi ile gitmek isterseniz mutlaka bu bankodan bilgi alın ve havalanı taksileri dışında bir taksiye binmeyin. İlgili kişi şehir merkezine gdişin 40 EUR olduğunu söylüyor. Havaalanı'ndan çıktığımda güneş göz kırpıyor. Roma bana güzel bir sürpriz yapıyor :) Saat 15:30 gibi Hotel Fellini'ye varıyorum. Burası Piazza Barberini bölgesinde, Barberini meto istasyonuna ve Aşk Çeşmesi'ne yürüyerek 5 dk. uzaklıkta, mükemmel konumda olan bir otel.

Valizi odaya atıp, fotoğraf makine mi alıp vakit kaybetmeden fırlıyorum. Otel resepsiyonundaki görevliye sadece 24 saatim olduğunu söylüyorum ve görmem gereken en önemli yerleri haritada işaretlemesini rica ediyorum. 1 günde bitirmeniz zor ama ben yine de işaretliyim diyor :) Nasıl bi manyak olduğumu bilmeden!

Barberini metro istasyonundan 1 EUR'ya tek yön metro kartı alıp Collesium'a gidiyorum. Yaklaşık 10 dk. sırada bekledikten sonra 12 EUR verip biletimi alıyorum ve içeri giriyorum. Collesium'un M.Ö 72 yılında inşası başlamış ve M.Ö 80'de tamamlanmış bir arena. Dünya'nın yedi harikasından biri olan Collesium'da meşhur gladyatör dövüşlerinin yanında, halk gösterileri, taklit deniz savaşları yapılırmış.

Collesium'u gezdikten sonra etrafını dolaşıyorum. Collesium ile Palantino tepesi arasında yapılmış Arco di Costantino yani Konstantin Anıtı bulunuyor. Tek başına olduğum için fotoğrafımı çeken birini bulsam diye etrafa bakınırken, Fransız olduğunu öğrendiğim Christophe ile tanışıyoruz. Ayak üstü sohbet ederken beraber gezebileceğimizi söylüyor. Ama benim görmem gereken daha bi sürü yer var. Kibarca teşekkür edip, vedalaşıyorum ve hızla Palantino'ya gidiyorum. Collesium için aldığım giriş kartıyla Roma'nın 7 tepesinden biri olan Palatino'ya giriş yapıyorum. Büyük bir açık havası müzesi olan Palatino, Roma kentinin tarihi kalıntılar açısından en zengin olan yeri. Burayı detaylı gezmek isterseniz en az 2-3 saat ayırmanız gerek. Ancak benim öyle bir vaktim olmadığı için 1 saatte turumu tamamlıyorum.

Pek merak ettiğim, gidilecek yerler listesinde öylece bekleyip duran Berlin'e bir iş seyahati bahanesiyle gitme şansı buldum. Tipik bir Avrupa şehrinden çok farklı olan bu şehir, farklı tarzıyla beni etkisine aldı.

Son zamanlarda Avrupa'nın en popüler kenti olan Berlin, kültür-sanattan gece hayatına, tasarımdan festivallere kadar uzanan birçok farklı alternatif sunuyor.

Benim gibi zamanınız kısıtlıysa, işte size bazı öneriler....

Berlin'de ilk gün

Uçaktan iner inmez karşılaştığım kuyrukla ufak bir şaşkınlık yaşamadım desem yalan olmaz. Zira bu sıranın sebebi körüğün çıkışındaki pasaport kontrol gişesiydi. Pasaport kontrol gişelerinin hemen yanından ise bavullar çıkıyordu. Böylesine büyük bir şehrin, böylesine küçük havaalanı olmasını pek bi yadırgadım doğrusu.

Tegel Havaalanı'ndan taksiyle Landsberger Allee'deki Andels Otel'e giderken,ufak bir panoromik tur yaptım. Şehrin doğusuna doğru gittikçe gördüğüm binalar, adeta bi Sovyet ülkesindeymişsiniz hissini yaşatıyor. Doğu ve Batı Berlin arasındaki farkı işte bu blok halindeki binalar çok iyi özetliyor.
Otele eşyaları atar atmaz, bir metro ve şehir haritası alarak yola koyuluyorum. Şansıma hava yağmurlu değil. 27 EUR'ya haftalık metro kartı alıyorum. Bu kartla metro, tren, otobüs ya da tramvaya 1 hafta boyunca dilediğiniz kadar binebilirsiniz. Şehrin en uç yerine bile yayılmış geniş ulaşım ağı ile her yere rahatlıkla gidebiliyorsunuz.

Bu kartı aldığınızda, kartı okutacağınız bir turnike aramayın. Kart okuyucular trenlerin içinde ve ilk binişinizde mutlaka okutmanız gerekiyor, aksi takdirde sürpriz bir denetim sonucu biletinizi okutmadığınız için ceza yiyebilirsiniz.

İlk durağım, Doğu Berlin'in merkezi; Alexanderplatz'daki meşhur TV kulesi diğer bir adıyla Berliner Fernsehturm. 368 metre olan bu kule, Avrupa'daki en yüksek 4. büyük desteksiz yapısı. Girişi 11 EUR olan bu kuleye çıkma girişimlerim, dışarıya taşan kuyruğu görmemle başlamadan sona eriyor. TV Kulesi Pzt-Cmt.'leri saat 09:00-16:00 arasında ziyaretçi kabul ediyor. Fırsatınız varsa bu ziyareti Cumartesiye bırakmamanızı tavsiye ederim.

Salı akşamı son gurbet kuşu Fatih Ekspresi'ne ve Haydarpaşa Garı'na veda ettik. Birçok filme ev sahipliği yapan Haydarpaşa Garı artık Anadolu'dan gelen insanları karşılamayacak. Onları İstanbul'un büyüleyici silüetiyle tanıştırmayacak. Haydarpaşa Garı'ndan İstanbul'a bakıp "İstanbul ya sen beni yeneceksin ya da ben seni" diyerek meydan okuyamayacağız, trenden inip vapura yetişme telaşıyla koşturamayacağız, vapura yetiştiğimizde tavşan kanı çayımızı alıp şehr-i İstanbul'un kokusunu içimize çekemeyeceğiz. Ve Yeşilçam filmlerinin en büyük "klişesi" tarih olacak.

Meşhur Marmaray projesiyle Haydarpaşa Garı, Topbaş'ın dediği gibi gar fonksiyonunu "bir miktar!"  kaybedecek. Aslında gar fonksiyonundan ziyade Haydarpaşa Garı ruhunu kaybedecek. AVM'ler, PORT'lar ve PLAZA'larla çevrili hayatımıza Haydarpaşa Port olarak dahil olacak.

Oysa İstanbul'a ilk geldiğimizde Gurbet Kuşları filminde Selim'in ve Murat'ın dediği gibi "Sırt sırta verdik mi, kolay. Dağları bedesten ederiz, vallahi”demiştik hepimiz. Sırt sırta verdik mi kolaydı elbet. Ama hiç sırt sırta vermedik ki biz. İstanbul'u fetih hayaline kapılıp dağları bedesten ettik. Birkaçımızın sesi çıktı elbet ama 15 milyonun içinde birkaçımız neydik ki. Haydarpaşa Garı gibi Emek Sineması, Gezi Parkı, Sulukule, İnci Pastanesi bir bir yok oluyor.

Bakırcıoğlu Ailesi Maraş’a dönmeye karar verdiğinde genç oğul Kemal'in dediği gibi bu şehri fethemek hayaline kapılmak hatanın başlangıcı oldu. Sırt sırta verip çalışacağımız herkes kendi havasına daldı. Kendimizden hiçbir şey katmadan bu şehrin nimetlerinden istifadeye kalktık.

Evet biz kendi havamıza daldık, İstanbul'u yalnız bıraktık.

Şimdi Fatih Ekspresi sessizce ayrılıyor gardan, sevgilisi Haydarpaşa'yı ve İstanbul'u geride bırakıyor, camında "Haydarpaşa AŞK" yazısıyla...İstanbul sessizce ağlıyor...

Sahi kim kimi yenmişti hikayenin sonunda?










.