GeziZone

Bugün yazmak için ne ideal bir gün. Karanlık, soğuk ve yağmurlu bir İstanbul günü, evimde, bilgisayarım ve ben. Ellerim yazı yazmak için beni dürtüyor. Durmadan yazmak istiyor, ben de o ne derse onu yapıyorum bugün. Hakkıdır, arada onu da dinlemek lazım...

Yarın yine yolculuk var... Memleket taraflarına gidiyorum. Önce Amasra (4 yıl önce gitmiştim), sonra Yedigöller, Beypazarı, en son da Abant'a uğrayıp gelicem. Yedigöller'e hiç gitmemiştim. Hep de merak eder dururdum. Bu tatil buna vesile oldu. Yine görmediğim yeni yerleri keşfetmeme...Çantamı hazırladım, gitmeye hazırım. Yarın sabah 8'de "Yolcudur Abbas, Bağlasan Durmaz" :)

Bir hayalimi gerçekleştirmeme sadece 1 hafta kaldı. O kadar korkuyorum ki olmayacak diye... Çok fazla dillendirmek de istemiyorum. Kısa ve öz; çok heyecanlıyım. Önümüzdeki haftayı ve hayalime kavuşmayı sabırsızlıkla bekliyorum...

PS: Bunu şimdi niye mi yazdım? Böyle bir teaser olsun dedim :)

Çok sevdiğim Fransız yönetmen Yann Samuell'in yeni filmi "Aşka Fırsat Ver"e gittim geçenlerde. Pek beğendiğim Sophie Marceau'nun başrolünü oynadığı film, Yann Samuell'in fantastik öykü tadındaki anlatımını e güzel şekilde yansıtan güzel bir film. Ama "Cesaretin Var mı Aşka" kadar havalarda uçmayan, ayağı biraz daha yere basan bir film. "Aşka Fırsat Ver" olarak çevirilen film, aslında çok başarılı, hırslı bir işkadının çocukluğundan aldığı mektuplarla kendini bulma yolculuğunu anlatıyor.

Filmi uzun uzun anlatmaya niyetim yok. Sadece filmde geçmişten geleceğe gönderilen mektuplar fikrini çok sevdim. Düşünsenize 10 yaşınızdaki halinizin, şu anki yaşınız için yazmış olduğu mektupların seçmiş olduğunuz kişi tarafından size gönderilmesi. Kulağa tuhaf gelse de çok hoş. 10 yaşında bunu akıl edecek zekaya sahip değildim belki ama şimdi filmin etkisiyle 50 yaşıma hitaben mektup yazabilirim mesela...7 Aralık 2028'de yani doğumgünümde posta kutumda bu mektupları bulsam, güzel olmaz mı?

Dün yani 17 Ekim 2010 Pazar günü ilk kez Avrasya Maratonu'na katıldım. Tabi ki fikrin çıkış sebebi "Boğaziçi Köprüsü"nden yürüyerek/koşarak geçmekti. Geçen hafta maratonun web sitesinden kayıt olmaya çalışsam da kayıtların bitmesi sebebiyle başarılı olamamış, bu planımı 2011 ertelemiştim. Ancak bir arkadaşımın Anka Spor Kulübü ile görüşüp bize sıra numarası alması bu hayalimi gerçekleştirmemi sağladı. Pazar sabahı 7.30'da kalkıp, 09.00'da yollara düştük. Altunizade girişine geldiğimde gördüğüm kalabalık ağzımın bir karıştan fazla açılmasına sebep oldu. Evet kalabalık oluyordu ama bu kadarını da beklemiyordum. Sanki İstanbullu bu anı, bu günü beklemiş gibiydi. 70 yaşındaki türbanlı teyzelerden tutun da, bebek arabalarıyla gelen anne-babalara kadar her türlü insan vardı. Silah atışıyla start verilen maratonun aslında bir maraton değil de Pazar yürüyüşü olduğunu anlamamız çok kısa sürdü. Kalabalığın içine karışıp, insan seline bırakıverdik kendimizi. Köpü girişinde Anka Spor Kulübü ile buluşup yolumuza devam ettik. Köprüye giriş anı gerçekten yaşanması gereken bir an. O dev ayakların altında, boğaz manzarası eşliğinde yürümek gerçekten çok keyifli. Tabi bu anı ölümsüzleştirmek için bir sürü fotoğraf çekildi. Köprünün ortasına geldiğimizde kalabalık iyiden iyiye yavaşlamıştı. Ama fotoğraf çektirmek için, ama halay çekmek için, ama piknik yapmak için. Evet evet yanlış okumadınız piknik yapan insanlar vardı. Bildğiniz yer sofrası kurup, termoslarla çay getirip piknik yapan insanlar. Gerçekten çok renkliydi. Bu arada köprü girişinde ufak ufak başlayan sarsıtını, köprü ortasında yerini şiddetli bir sarsıntıya bıraktı. Öyle bir sarsıntıydı ki bir birimize tutunamadan yürüyemedik. Elektrik lambalarının sağlı sollu yana yatışlarını ise görmek ürkütücüydü. Zincirlikuyu'ya kadar yürüdük. Ardından Anka Spor Kulübü'nün servis aracına binerek, Pier Loti'ye doğru yola koyulduk.

Söylemesi ayıptır ilk kez Pier Loti'ye gittim. Birkaç kez girişimde bulunmuş, ancak başarılı olamamıştım. Teleferikle yukarı çıktık ve tavşan kanı çay eşliğinde manzaranın keyfini çıkardık, maratondan kalma yorgunluğumuzu attık. Burda Anka Spor Kulübü'nün hocalarının her bir otistik çocukla nasıl ilgilendiklerinin yakından şahidi oldum. Tanrım kendi anne ve babalarından bile daha büyük bir sabır ve sevgi neredeyse. Hocalarının gözlerinin içine bakıp, ne derse yapıyorlar. Tabi onlara bu noktaya getirmek kolay iş değil. Onları izlerken, duygulanmamak elde değil. Gerçekten müthiş birşey başarıyorlar. Otistik çocukların eğitimi ile ilgili uzun uzun konuşuyoruz. Bu keyifli sohbetten sonra yollarımız ayrılıyor. Biz Karaköy'e gidiyoruz ve en kısa zamanda görüşmek dileğiyle gruptan ayrılıyoruz.

Karaköy Namlı'da güzel bir yemek yedikten sonra, karşıya geçme vakti geliyor. Karaköy-Kadıköy vapuruna binip evin yolunu tutuyoruz.

Yorucu ama çok güzel bir gün geçiyor. Hepimiz için ilklerin olduğu bir gün en azından. Farklı birşeyler yapmış olmanın keyfiyle hafta sonunu noktalıyoruz.

Önce Body World's sergisinden başlayayım. Geçen hafta gittiğim ve inanılmaz etkilendiğim bir sergi. Çığır açan bilim adamı Dr. Gunther von Hagens’in plantesyon yoluyla dönüştürdüğü 200'ü aşkın otantik insan vücudunun sergilendiği "Body Worlds" sergisi, "Şimdi bunlar ölümü" diye bakmanızın ötesinde vüzudunuza dair bilmediğiniz herşeyi en ince ayrıntısına kadar öğretiyor. 4 haftalık bir cenin ile başlayan sergi gelişmiş insan vücudunun nasıl işlediğini ve yaşlılıkta nasıl bir hal aldığını her biri farklı modelde çarpıcı bir şekilde gösteriyor.

Vücudunuzdaki her bir organın işleyişini en ince ayrıtısıyla öğreniyorsunuz. Sergilenenlerin özellikle gerçek olması hem durumu garipsemenize hem de durumdan bir o kadar keyif almanıza sebep oluyor. Sergi sonundaki 6 dakikalık plentasyon sürecini anlatan kısa film ise bu sürecin ne kadar zor ve meşakatli olduğu gösteriyor. Sergi beni o kadar etkiledi ki, ölümden sonra bedenimin buraya bağışlanması fikri aklıma yattı. Düşünsenize ölümden sonra herkesin size bakacağı bir sergi. Gerçek hayatta olmazsa neden öldükten sonra olmasın :)

Bahsetmek istediğim diğer bir sergi de Santral İstanbul'da 20 Kasım'a kadar devam edecek olan İstanbul 1910-2010 Kent, Yapılı Çevre ve Mimarlık Kültürü Sergisi. Yanlış anlaşılmasın mimar filan değilim ama bence İstanbul'da yaşayan herkesin gidip görmesi gereken bir sergi. Her ne kadar serginin sonuna doğru açlık sebebiyle kan şekerim düşmüş ve soluğu Tamirhane'de alıp kafamı leziz hamburgere gömmüş olsam da çok şey öğrendiğimi itiraf etmeliyim. Bunlardan bazılarını sizlerle de paylaşmak isterim:

* İlk belediye otobüsü 1926'da Kadıköy-Moda arasında sefere başlamış ( otobüsler Renault Scania marka bu arada)
* İlk kez uluslararası rakamların kullanıldığı Zenith marka saat, 1928'te uluslararası rakamların yasallaşmasından 30 yıl önce Karaköy ve Eminönü'ne koyulmuş.
*İstanbul'da 1910'da apartman sayısı sadece 680'miş.
İstanbul'un fotoğrafla tanışması 1850'den itibaren Pera'da kurulan fotoğraf stüdyoları sayesinde olmuş.
* İstanbul'da ilk sinema 1908 yılında açılmış. 1930'lara kadar sayıları yüzü geçmemiş. Enteresan olan bu dönemdeki sinemaların yarıdan fazlası 1914-1923 yani I.Dünya Savaşı ve İstanbul işgal altında olduğu yıllarda yapılmış.
* II. Dünya Savaşı'ndan sonra milliyetçilik iyiden iyiye ortaya çıkmış ve bütün Rum ve Ermeni sokak isimleri Türkçe isimlerle değiştirilmiş. Örneğin Ermeni'lerin çoğunlukla oturduğu Kurtuluş'un ismi daha önce Tatavla'ymış.

Bu sergiye giderseniz çok enteresan bilgiler edinebilirsiniz. Bilgi edinmekle kalmaz İstanbul Bilgi Üniversitesi'nin Santral kampüsünde şansınıza hava da güzelse çimlere uzanıp keyif yapabilirsiniz.

Son etkinlik "4. Beyoğlu Sahaf Festivali". Yoğun istek üzerine 3 Ekim'e kadar uzatılmış. Kadıköy'ün, Beyoğlu'nun, Elmadağ'ın sahafçıları toplanmış Gezi Parkı'na hepsi bir arada. Eski plaklar mı dersiniz, pikaplar mı dersiniz, kitaplar mı dersiniz... Ne ararsanız var. Özellikle koleksiyoncular için muhteşem bir fırsat. Kolaksiyoncu olmasanız bile yeni olsun eski olsun kitap fiyatları çok uygun. Bence ne yapın edin gidin.

Yıl 2004... Amasra'dan yola çıkmış Safranbolu'ya doğru giderken, yol kenarında "Dünyanın İkinci Büyük Kanyonu; Valla Kanyonu 9 KM" yazan bir tabela, direksiyonu sola kırıp bilmediğim bir yola girmeme sebep oluyor. Sola döner dönmez, bildiğiniz yemyeşil Karadeniz yolları arkanızda kalıyor ve siz sanki çölün ortasında -hadi abartmayalım- İç Anadolu'da Konya Ovası'nda gidiyormuş gibi hissediyorsunuz.Arkadan sesler duyuyorum: "Ne işimiz var bu yolda, nereye gidiyoruz?" Bilmiyorum ki nereye gittiğimiz, öyle gidiyoruz diyorum işte... Yalnız tabelada yazan 9 KM çoktan geçilmiş. İn ve Cin top bile oynamıyor, o kadar tenha bir yol. Gidiyoruz ama meçhule. Dönsek mi acaba diyorum içimden ama gurur ve inat yaparak yola devam ediyorum. Aradan 45 dk.geçmiş, ilerde yol kenarında biri bekliyor, hem gideceğimiz yeri soralım hem de İn ve Cin'in bile uğramadığı yerde adamcağızı gideceği yere götürelim gayesiyle duruyoruz. Diyoruz biz Valla Kanyonu'nu arıyoruz. Adam orası benim köyüme yakın diyor. Atlayın o zaman beraber gidelim diyoruz. Biniyor arabaya... Bildiğimiz köylü bir amca kendisi, ismi Mahmut. Sonradan öğreniyoruz. Yaklaşık 1 saatlik yolculuktan sonra Pınarbaşı köyüne geliyoruz. Mahmut abi bize bir rehber ayarlıyor hemen. Malum Ramanzan ayı (yazdıktan sonra farkettim, nerden haberiniz olacak ki sizin Ramazan olduğundan) ve hava erken kararıyor. Rehberimiz Ayhan'la Valla Kanyonu'na doğru yola çıkıyoruz. Küre Dağları'ymış orası meğer onu öğreniyoruz. Büyüleyici bir yer, soru işaretleriyle dolu 1 saatlik yolcuğun sonunda sanki ödüllendiriliyoruz ve ben bir hanize bulmuş gibi kendimle gurur duyuyorum :) Ayhan uzun uzun anlatıyor. Bir de burda mağra var diyor ama çok uzak, gidemeyiz diyor. Herşeyi aynı anda yapıcam ya, mağraya gidemediğim için çok üzülüyorum. Üzüldüğümü gören Ayhan sizi bir de Ilıca Şelalesi'ne götüreyim diyor. Gözlerimin için parlıyor o an. Atlıyoruz arabaya, Ilıca Şelalesi'ne gidiyoruz. "Burası Cennet olmalı" gibi klişe laflar çıkıyor ardı ardına ağzımızdan. Pınarbaşı Köyü'ne dönme vakti geliyor. Hava kararmak üzere, Safranbolu'ya gitmeyelim burda bi gece kalalım diyoruz. Ama yer yok. Mahmut Abi bizim misafirimiz olun diyor. Sanki akrabam gibi hiç yadırgamadan "Tamam" diyorum. Elimiz boş gitmeyelim diye markete girip, yumurta, dometes, peynir ne varsa alıyoruz ve yola koyuluyoruz. Mahmut Abi'nin köyü Pınarbaşı'na 8 km. mesafede 10 haneli bir köy. Herkes göç etmiş, onlardan başka 2 erkek kardeş var köyde kalan. Eve geldiğimizde gözlerimize inanamyoruz. Terkedilmişlik ağzımızı bağlıyor adeta. Mahçup oluyoruz, insanlara yük olacağız diye. Hanımı biraz kızgın Mahmut Abi'ye anlaşılan, tanımadığı insanları eve, yemeğe getirdi diye. İlk başlarda herkes bi yabancı, bi gergin. Kızları var 4 yaşında, Büşra. Yemekte kucağıma yatıyor, bi sıcaklık hissediyorum. Kübra altına yapmış, ateşten yanıyor. Neyi var diyorum Mamut Abi'ye. Çok hasta diyor. Bahar Hocam sistit teşhisi koyuyor ve bizim rehber Ayhan'a hemen ilaç sipariş ediyoruz. Hızır gibi yetişiyor Ayhan. Büşra 2 saat için düzeliyor, gülücükler atmaya başlıyor. Mutlu oluyoruz. Sonra gök gürültüsü kopuyor, dışarda yağmur. Mahmut Abi bereket getirdiniz buraya diyor ve 3 aydır ilk yağmurun düştüğünü söylüyor. İlahi misafirler olarak yatma vaktimiz geliyor. Annem, babam ve Bahar Hocam 1 odada yatıyoruz. O gece Ay tutulması olacak biliyorum. Sahurda beni de uyandırmalarını rica ediyorum. Saat 04.00... Odaya Büşra gelip beni uyandırıyor ve beraber sahur yapıyoruz. Ardından dışarı çıkıp toprak kokusuyla sarhoş olmuş bir halde Ay Tutulmasını seyrediyoruz. Unutulmaz bir gece, yüzümde gülümsemeyle yatıyorum. Sabah erkenden kalkıp Safranbolu'ya gitmek için hazırlanıyoruz. Ama Lafçı Ailesi ile ayrılmamız hiç de kolay olmuyor. Ağlıyoruz...Bir daha görüşmek üzere birbirimize söz veriyoruz. Safranbolu'ya doğru yola çıkıyoruz ve gözden kayboluncaya kadar el sallıyoruz...

Yıl 2010...Telefonum çalıyor... Mahmut Abi... Ne zaman geleceksiniz hep söz veriyorsunuz, gelmiyorsunuz diyor. Büşra sizi görmek istiyor diyor... İçim bi garip oluyor. 6 yıl önce sadece 1 kere gördüğüm bu insanlar beni özlediklerini söylüyor hem de 6 yıl boyunca..Telefonlaşmalarımız hiç bitmiyor. 2 yıllık İngiltere maceram bile buna engel olmuyor. Ama neden bir türlü gidememişim, anlamak zor... Hadi diyorum birkaç arkadaşıma, Küre Dağ'larına gidelim. Hep beraber çıkıyoruz yola. Bir gün önce hediyeler alınmış, poşet poşet. Ama en önemli hediye Büşra'nın Barbie'si :) Nasıl olacak ilk buluşmamız heyecan içindeyim. Yaklaşık 4 saatin ardından Karabük'e varıyoruz, Mahmut abi bizi orda karşılıyor. İlk karşılaşmamız garip... Kilo almışsın diyor, ben de senin de saçların kırlaşmış diyorum. Büşra'yı tabii ki de tanıyamıyorum. Çünkü 10 yaşında bir genç kız olmuş... Ve yola koyuluyoruz... Önce Safranbolu'ya pazara uğrayıp alınacakları alıyoruz. Sonra doğru Mahmut Abi'lerin köyüne. Mahmut Abi ev yaptırmış, betondan. Sizi o zaman o ahşap eski fakir evde ağırladım. Şimdi evim çok güzel diyor gururla :) Eşi karşılıyor bizi, bu sefer yüzünde o sıcacık gülümsemeyle ama hala aynı zayıflıkla... Kahvaltı hazırlanıyor hemen. Kahvaltının ardından bize müsade diyip, otelimize gidiyoruz. Biraz kestirmece, ardından keşfe çıkmaca. İlk istikamet Ilıca Şelalesi.Otobüslerle gelen turlar yüzünden bir hayli kalabalık. Gözleme yediğimiz yerdeki amca, yukarda bir de küçük şelale var, oraya gidin kimsecikler olmaz diyor. Çantaları sırtlayıp gidiyoruz. Sonra aynı o Mavi Göl filmindeki gibi sadece bize özel, büyüleyici minik şelaleye varıyoruz. Hale'ye ısrarla mayonu sakın unutma diyen ben, tabi ki mayomu getirmeyi unutuyorum. Ama daha eğlenceli birşey yapıyorum. İç çamaşırlarımla buz gibi suya atlıyorum. O kadar keyfli ki suyun soğukluğu umrumuzda değil...

Vücudumuzu hissetmeyene kadar atlayıp hopluyoruz suyun içinde... Suratmızda gülümsemeyle otele, ordan da iftara Mahmut Abi'lere giyoruz. Ne enteresan ki 6 yıl önce de Ramazan ayında burdaydım. Oranın meşhur yemeği Islama'ya parmaklarımızla saldırıyoruz. İşkembemiz çatlayıncaya kadar yiyoruz.Sonra dışarı çıkıp sokak ışığının bile olmadığı yolda yürüyoruz, yıldızlar o kadar yakın. Bir süre sonra aşırı oksijen yüklemesinden mi yoksa mutluluktan mı hepimiz suratımızla şapşal bir gülümsemeyle bakıyoruz etrafa...

Ertesi günün programı yoğun. O yüzden Lafçı ailesiyle vedalaşıp otelimize dönüyoruz. Ertesi sabah 7.30'da kalkıp, saat 8'de Ilgarini Mağarası'na gitmek üzere yola çıkıyoruz. Yaklaşık 30 km. hızla gidebildiğimiz, kötü bir köy yolu. 1 saatte varıyoruz ancak. Varıyoruz derken yanlış anlaşılmasın, daha önümüzde 1 buçuk saatlik yürüme yolu var ya da 4000 metre mi demeliydim. Hem de 45 derecelik bir dağ... Saat 9'da ancak varıyoruz tırmanacağımız dağa. Sıcak çökmüş bile, daha erken çıkmalıydık diyen rehberimize saygılarımı sunuyorum. İlk 15 dakikakımz yok pardon yarım saatimiz dillerimiz dışarda geçiyor. Sonrasında oksijenden midir, yoksa kondisyonumuz mu açıldı bilmem, keçi gidi tırmanışa geçiyoruz. Kan ter içinde mağraya varıyoruz. Burası M.Ö 2000 yılında yapılmış ve hazine avcıları tarafından çoktaaan talan edilmiş. Denilene göre burası dünyanın 4. büyük mağarası. Bir bölümünün mezar olarak kullanıldığı mağrada inanılmaz güzellikte dikit ve sarkıtlar var. Haa bu arada dışarıdaki 35 derece sıcaktan sonra, mağaranın sıcaklığı yaklaşık 10 derece olduğunu ayrıca belirtmek isterim :) ve neyseki otel sahibimizin akıllıca uyarısı ile hepimiz hazırlıklıydık...Burada yaklaşık 45 dakika geçirdikten sonra 4000 metrelik dönüş yürüyüşümüze başlıyoruz. İniş sandığımızdan da zor oluyor ama 1 saat 15 dakika aşağıya iniyoruz. Hepimizin yorgunluktan ayakları titriyor ama yılmadan Valla Kanyonu'na doğru yola çıkıyoruz. Bu kez balkon var. 2 yıl önce ayağı takılıp, kanyondan aşağıya düşen bir öğrenciden sonra yapılmış bu balkon...Ben bir kez daha büyüleniyorum ama arkadaşlarımın etkilenmelerini görmek bir başka güzel...Ürkütücü bir yükseklik ve sert esen rüzgara karşı durup, sonsuzluğa giden bir manzaraya doğru seyre dalıyoruz. Sonra rehberimiz bizi Ilıca Şelalesi'nin ilerisinde bir göle götürüyor ve orda kimimiz mayolar, kimimiz iç çamaşırları ve kimimiz kıyafetlerle suya atlıyoruz. Buz gibi suyun keyfini çıkarıyoruz...

Ve akşam vakti... yoksa iftar vakti mi demeliydim... Otele dönüp yemek hazırlıklarını yapıyoruz...İstanbul'dan gelen içkilerle bir güzel mangal keyfi yapıyoruz. İstanbul'dan gelen içkiler derken yanlış anlaşılmasın özel bir içkiden bahsetmiyorum. Ramazan ayında Pınarbaşı'nda içki satışı olmadığı için sonradan gelen arkadaşlarımız getirdi içkilerimizi :) Mangal keyfimiz mahalle halkının anason kokusunu almasıyla saat 23 sularında sona eriyor. İstanbul'daki mahalle baskısı Pınarbaşı'nda yerini köy baskısına bırakıyor. Ama yine de hiç birşey keyfimizi bozamıyor...

Hale ve Kaan buz gibi suya ilk atlayışlarını yaparken....


Ben ve Hale Mavi Göl filmini çevirirken



Hale ve Kaan Ilgarini'ye doğru tırmanırken...



Ilgarini Mağarası'nın Girişi



Ben ve Hale

Cross Cardinal çarpışması, Merkür gerilemesi derken baktım vakit geçiyor. Uzun bir ara oldu. Ama iyi oldu. Düşündüm, yazdım, çizdim, karaladım, sildim, baştan yazdım. Böyle bir döneme herkesin ihtiyacı var. Tavşan gibi zıp zıp koşturmak yerine, kaplumbağa misali ağırdan almak hatta belki durmak gerekiyor bazen. Durmak, dinlenmek gerekiyor. Hayat, aslında neyi, niçin istediğimizi gözden geçirmemizi istiyor. O yüzden bu ara vermeler iyi geliyor insana. Eğer fırsatınız olursa deneyin. Yalnız kalmaktan korkmayın, kendi benliğinizle baş başa kalmak, saçma sapan insanlarla birlikte olmaktan her zaman daha eğlencelidir çünkü.

Ben bu arada çok dinledim kendimi, oturduk birlikte iki tek attık. Sonuç mu sonuç şu: "Şablon" meselesi. Bugüne kadar bir şekilde kanımıza, hücrelerimize, beynimize hatta kalbimize işleyen "şablon" durumları. Ya aileden işlenen, ya arkadaştan ya da eşten-dostan. Hiç farketmez kendi benliğinizi ele geçiriverir siz hiç farketmeden. Sonra sizin için doğru olan "o"ymuş gibi peşinden koşarsınız. Bu aynen "Only You" Filmindeki gibidir aslında. Tatlı kızımız bir falda ona söylenen "Damon Bradley" ismini arar durur. Dile kolay 14 yıl... Ve hayat bir şekilde onu "Damon Bradley" ismiyle karşılaştırır (dikkat edin isim diyorum, adamın kendi değil). Kızımız da bu ismin peşine Venedik'e gider. Faith (yani kızımız) deliler gibi Damon'ı ararken pek ama pek karizmatik Robert Downey Jr. filmdeki adıyla Peter ile karşılaşır. İlk görüşte aşk. Ama kızımızın kendine göre şablonları, doğruları var. Ona göre hayatının aşkı Damon'dır, Peter da nerden çıkmıştır. Gereksiz kafa karışıklığı. Hiç gerek yok. Di mi ama? Faith inatla Damon'ı arar ve bulur. Bulur da, o da ne? Çam yarması gibi bir herif. Hayal mi? Hayalin yakınından geçmez bu adam ve tahmin edileceği gibi mutlu son... Peter ve Faith beraberler...

Bu sizi kesmediyse başka bir şablon örneği daha verebileceğim film var. "The Invention of Lying" İşte bu film günümüz şablonlarına bire bir örnek. Kızımız Anna (Jennifer Garner), pek yakışıklı, başarılı bir işadamı ile beraberdir. Bu adam formatı " evlenilecek adam" sıfatı için biçilmiş kaftandır hatta. Ama sadece bu.. Sevgi deseniz yok.. Ha var ama sadece göstermelik, o da şablon gereği. Ama tek taş desen var mesela :) Bizim komik, şişko İngiliz komedyenimiz (Ricky Gervais) filmdeki adıyla Mark, Anna'ya aşıktır. Ama Anna'nın gözü o pek yakışıklı adamdan başkasını görmez. Gönlü bu şişko adama kayıverse de şablonları onu engeller. Velhasıl bu şişko adam yalanı bulan adamdır aslında. Ne yapar eder Anna'yı kandırır ve mutlu bir hayat yaşarlar. Film boyunca aslında hayatımızda yaptığımız birçok şeyin hatta ilişkinin bile bu şablonun bir parçası olduğunu anlayıverirsiniz. Bunu anlayıp değiştirenlere ya da çalışanlara saygım sonsuz ama elinizde olmadan bu şablonlara tıkılıp kaldıysanız, yazık diyorum... Hemen uyanın kendinize gelin. Ruhunuzu, kalbinizi, beyninizi ve kurallarınızı serbest bırakın. Ben öyle yaptım... İşe yaradı :)

Blogumu ihmal mi ettim... Hayır etmedim... Ama bu gezegenler beni fena çarptı...Durumum hiç iyi değil. Kafalar karışık, ben karışık. Olur böyle zamanlar. Denizler süt liman oluncaya kadar, sistem kendinde restart gücü bulıuncaya kadar, uyku moduna alıyorum kendimi. Kafamı ve kalbimi toparlayıncaya kadar...bana müsade..

İş Bankası'nın Maximiles kredi kartı reklamını ilk izlediğimde "Rutin kız olmayıp, bu rutinden kaçıp, dünyaya daha güzel izler bırakacağım" dedim. Aslında hepimizin rutinden sıkılıp, kabuklarımızı kırkmak isteyişimiz daha güzel izler bırakma telaşından, hevesinden ya da gayretinden başka nedir. Sizi bilmem ama benim hep bir telaşım oldu hayatta. Ufak da olsa bir iz bırakmak için. Görebildiğim kadar yer görmek istedim. Şehir içi ya da şehir dışı, hatta deniz aşı yerler...Küçüklüğümden beri hep gökyüzündeki uçaklara bakıp "Keşke şimdi ben de o uçakta olsam, sırtımda çantamla hiç bilmediğim yeni yerlere gitsem" derdim. Büyüdüm, havadaki uçaklara bakmaktan asla vazgeçmedim. Ama iş ama özel seyahatler vasıtasıyla azıcık da olsa yer gördüm. Ama yeter mi tabi yetmez, daha görülecek, gidilecek çok yer var.

Ufak bir liste yaptım kendime... Bu listemi her yıl yenileyip kendime yeni ufuklar açacağım. Kararlıyım.. Yaşım 65 olunca dünyayı gezmişim ne fayda hem di mi...

İşte Dido'nun seyahat listesi...

İlk sırada Kuba var... Efsane lider Fidel Castro hayattayken ve tarihler 1 Mayıs'ı gösterirken bu büyülü ülkeye gidilecek ve Havana'da 1 Mayıs gösterilerine katılınacak. Enteresandır Amcam öyle çok severmiş ki Fidel Castro'yu kuzenimin ismini Fidel koymuş. Fidel Castro hastalanmadan az zaman önce, dünyada Fidel isimli kaç kişi var diye bir araştırma yapmış ve benim kuzenime ulaşmışlar. Hemen bi gidiş-dönüş bileti göndermişler... Fidel Castro ile tanışacaklar. Düşünsenize büyük olay... Ama efsane lider hastalanınca maalesef bu hikaye başlayamadan sona ermiş. Beni bu hikaye mi etkiledi bilmem ama ben o 50'lerden kalma arabalara binmezsem, ağzımda puro Havana sokaklarında dolaşmazsam, her köşede çalan Kuba müziği ritimleriyle kendimden geçmezsem ve en önemlisi 1 Mayıs'ta "Viva 1 Mayo" demezsem gözüm açık giderim bu diyardan :)

Listenin ikinci sırasında Roma geliyor... Ne kadar banel demeyin. Roma ve birazdan ismi açıklanacak diğer şehir ile ilgili hikayelerim enteresandır.... Yıl 2008... Şeker Bayramı hatta. Verano'da yaşan İtalyan arkadaşımı ziyaret etmeye karar veriyorum ve hemen bir bileet alıyorum kendime... Tesadüf bu ya 30. yaş günümü de İtalya'da kutlıycam... Roma aktarmalı Verona'ya gittim. Birkaç gün orayı gezdikten sonra, tek başıma trene atlayıp önce Venedik'e gittim. Öyle bir zamanda gittim ki sular yarım metre yükselmişti ve tahmin edersiniz donuma kadar ıslandım ayıptır söylemesi ama umrumda mıydı tabi ki hayır, büyük bir ayrıcalıktı Venedik'i öyle görmek. Ertesi gün Floransa... muhteşem yer... Ayaklarıma kara sular indi... Dilini konuşamadığım insanlarla iletişim kurmak, arkadaşlık etmek ayrı bir zevkti... Akşam olunca doğru Verona'ya gidildi... Büyük gün yaklaşmıştı. Çünkü Roma'ya gidecektim. Sonra da İstanbul'a dönüş... Ama noldu Alitalia -ki o zamanlar batmıştı- ertesin gün benim İstanbul'a döneceğim uçağı iptal edip, ertesi sabah sadece tek bir dönüş uçağı koymuştu İstanbul'a.. Düşünün sinirimi, hayal krıklığımı... Roma Havaalanı'na ayak bastım ama oradan da doğru İstanbul'a döndüm..O yüzdendir Roma'nın içimde kalışı ve heyecanla görmek isteyişim.

Gelelim adını yukarda açıklamadığım şehre. Aşıklar şehri mi demeliydim yoksa... Evet Paris :) Aslında Paris'in hikayesi uzun ama ben kısaca anlatayım. Londra'dan Eurostar'la Paris'e gitmeye karar veriyorum. Paris konsolosluğundaki pek sevgili(!?!?!) vize memuru sadece kalacağım gün kadar vize veriyor yani 3 gün... Doynnkk!!! Neyse ben Cuma akşamı tren istasyonunun yolunu tutuyorum. Tanrım o ne kalabalık.. Diyorum herkes Paris'e gidiyor her halde.. Yok gitmiyormuş, daha doğrusu gidemiyormuş. Çünkü Eurostar'ın raylarında yangın çıkmış ve bütün seferler Cumartesi gecesine kadar iptal edilmiş. Yazıyı dikkatle okuyanlar sadece 3 gün için vize aldığımı hemen farketmişlerdir her halde :) Tabi o zaman bu kadar güler yüzle karşılayamamıştım durumu ama hep düşündüm bir anlamı olmalı :)

Henüz bu anlamlı seyehatleri gerçekleştiremesem de biliyorum evren bir gün Paris ve Roma'ya gitmem için elbirliği ile yardım edecek :)

Listenin dördüncü sırasına gelmişiz bile...Hırvatistan (Dubrovnik)... Çook seneler önce duymuştum... Bu ülkenin ne kadar büyülü ve güzel olduğunu. Kendine özgü bir havası varmış. Geçen hafta çok yakın arkadaşım Nilü'nün Hırvatistan'a gitmesiyle Hırvatistan seyahatine gitmek isteyişim katlanarak arttı. Belki önümüzdeki sene ama mutlaka gidilecek. Bir araba kiralanıp sahilleri baştan aşağı gezilecek. Benden söylemesi...

Ve son yer Yeni Zellanda... Burda biraz uçtum farkındayım. Ama resimlerden doğasına hayran kaldığım bir yer. Nasıl giderim, nasıl ederim bilmiyorum ama gidicem.

O zaman ne yapmalı, hayal etmeye devam etmeli ama hayal etmekle kalmayıp bu hayalleri gerçekleştirmeli...

Dido :)

Geçen hafta seyrettiğim ve çok etkilendiğim bir filmden bahsetmek isterim size... Özellikle bu yazıyı okuyan 30 yaş ve üstü, büyük bir şehirde yaşayan, e vasat da olsa bir işte çalışan ve "Allahım herkesin sevgilisi var, bi benim yok" diyen tüm kadınların izlemesi gereken bir film. Ha biraz da sabır tabii. Malum sabreden nelere ermemiş ki bu vakte kadar. Yani Türkçesiyle biraz ağır gelebilir demek istiyorum. Dolayısıyla ağır filmleri sevmeyenler lütfen, izlemeyin. Sonra da ama çok güzel demiştin demeyin.

Konusundan kısaca bahsedecek olursak malum kızımız hayatının aşkını arayan ama bi türlü bulamayan Nora, bu konuyu oldukça kafasına takar ve "mükemmel aşkı" arar (Bulan varsa bi zahmet mesaj atsın, biz de boşuna aramayalım) Ha bu arada bi de Nora'nın tipik Türk kız annesi karakterinde bir de annesi var. Yazık, kızı evlensin de torunu olsun da o da rahatça ruhunu teslim etsin tadında bir kadıncağız işte. Tabi Nora "Hayatının Aşkı"nı bulamaması, annesinin bunu devamlı kafasına kakması sebebiyle müthiş bir bunalıma girer. Ama o da ne bi gün "Kırık İngilizce"si ile bi Fransız çocukla tanışır ve sonra... Sonrası merak edenler için filmde :)

Dido's rating: 4,5 /5

Uzun ve sıkıcı bir günün ardından çok yakın arkadaşım Elif'in tüm yazılarını okumamla başladı blog merakım.... "Bi ben eksiğim" diyerek blog açma heyecanı sardı ve ta taa işte ilk yazımı(yazı denemez tabi ama en azından bir girizgah yapıyorum diyelim) yazıyorum bile... Bundan sonrası için rahatlıkla to be continued diyebilirim :)